Al vanaf 2004 ben ik bezig met het thema verlies en rouw. In mijn privé-leven al veel langer, het thema verlies en rouw is nauw verbonden met mijn leven.
Vanaf het moment dat ik als rouwdeskundige werk heb ik me meermalen afgevraagd hoe het zou zijn als ik in mijn privéleven weer geconfronteerd zou worden met een groot verlies.
Zou ik dan nog kunnen werken of teveel overspoeld zijn door mijn eigen verdriet en geen ruimte meer hebben voor anderen in hun proces?
Het enige antwoord wat ik uiteindelijk vond was; ik weet het niet, ik zal het wel zien als het zover is
En toen was het 21 december 2012, met spoed moest ik (weer) naar het verpleeghuis, naar mijn vader.
In de afgelopen bijna 6 jaar ben ik regelmatig met grote of kleinere spoed naar het verpleeghuis of soms ziekenhuis gegaan.
De afgelopen 6 jaar heb ik steeds meer afscheid moeten nemen van mijn vader. Mijn vader die al lang niet meer de vaderrol kon vervullen.
Ook dat is rouw, voor zowel hem als ook voor mij. Soms moeilijk te dragen rouw. In ieder geval rouw wat door veel mensen niet goed kan worden begrepen.
Het is rouw om iemand die er nog wel is, maar eigenlijk toch ook niet meer.
Toen ik 21 december binnenkwam in zijn kamer, wist ik het meteen, hij gaat overlijden.
Het heeft nog een paar dagen geduurd, dagen van waken, zorgen en van afscheid nemen.
Dagen die nodig waren voor mijn vader om zijn leven los te laten, dagen die nodig waren voor mij om steeds meer afscheid te nemen en erop te vertrouwen dat hij zijn rust zou gaan vinden.
Uiteindelijk is hij op 24 december overleden.
En ja mijn eerste reactie t.a.v. mijn rouwbegeleidingswerk was; ik heb hier helemaal geen zin meer in. Ik wil een jaar vakantie en zitten onder een palmboom. Ik denk niet dat ik het nog kan, mensen ondersteunen in hun rouw…..
De rouw en de moeheid van jaren zorg overvielen me.
Het was zwaar al het regelwerk, helemaal in een periode van kerst waarin ieder feest viert.
De tegenstelling was te groot .
Ik was boos op iemand die plompverloren zei; voor jou als rouwbegeleider zal het wel anders zijn he dat rouwen. Jij weet er zoveel van.
Ik kan je geruststellen: Ik ben een gewoon mens die rouwt. Met alle bijbehorende normale rouw reacties.
Wat me wel heeft geholpen is het feit dat ik weet dat er zoveel normaal is in rouw.
Gaandeweg de jaren heb ik geleerd om te rouwen op mijn manier, ik geef mezelf meer en meer die ruimte. Dat doet me goed.
Ik heb even vrij genomen en ben weer aan het werk.
Het is fijn om te werken en ja ook om te werken met de thema’s verlies en rouw.
En het is fijn om soms wat meer rust te nemen, om aandacht te kunnen geven aan mijn eigen rouwproces.
Ik zoek en vind een balans, elke keer weer opnieuw.
En dat ,
dat is rouwen voor mij, zoals het nu is.