Deze vraag wordt vaak gesteld door mensen die bij mij in de praktijk komen.
Wanneer is het rouwproces klaar?Wanneer voel ik me weer wat vrolijker en kan ik van het leven gaan genieten. Ik ben zo moe van al mijn verdriet…..
Zomaar wat willekeurige uitspraken van mensen in rouw.En natuurlijk snap ik deze vragen. Rouwen om een verlies, in welke vorm dan ook, kost veel energie en is soms een tijdlang moeilijk te dragen. Het liefste wil je dan duidelijkheid wanneer het einde in zicht is.
En mijn antwoord is niet altijd het antwoord wat je misschien graag wilt horen: ” Er staat geen vaste tijd voor rouw,iedereen doet het op zijn/haar eigen manier en de tijd heelt niet alle wonden, het is ook de aandacht die je geeft aan je rouwgevoelens. Rouwen is het zoeken naar : “Hoe verder met je leven en het stilstaan bij al je rouwgevoelens en gedachtes”
Maar ik zal toch een poging doen om een antwoord te geven op deze vaak gestelde vraag.
Het duidelijkste kan ik het uitleggen door het verhaal van de “rouwschaduw”
In het begin van een rouwproces staat de “schaduw van rouw” steeds pal voor je. Er is weinig zon in je leven, veel mensen hebben weinig levenslust, het leven lijkt vaak meer overleven.Dat kan vaak ook niet anders
Gaande weg de maanden/jaren verdwijnt de rouwschaduw ook naar opzij en soms naar achteren . Ineens merk je dat er een sprankje zon is, dat je zomaar even hard hebt gelachen….De rouw beheerst niet je hele leven meer. En soms….soms is die schaduw er weer even. Omdat e r bijvoorbeeld een ander verlies in je leven zich aandient en je “oude verdriet” als het ware weer wordt aangeraakt. En kijk dan weer naar die schaduw van rouw, het heeft waarschijnlijk weer aandacht nodig, alvorens het weer naar opzij en achteren kan gaan.
Rouwen is de overgangsfase van het “oude leven” van voor het verlies naar “het nieuwe leven”. Rouwen hoort bij het leven, of je nu wilt of niet. Rouwen is de achterkant van de liefde. Het is ook logisch dat je rouwt om iemand die zo dierbaar is geweest.
Dat pad van rouw is geen snelweg, maar meer een weg met stenen, slingerpaadjes en soms een doodlopende weg. Het is een ware zoektocht om te leren omgaan met jouw verlies.
Rouwen is het leren omgaan met je verlies. Is het zoeken naar wat voor jou een goede manier is. Rouwen is ook het zoeken naar het opnieuw leren vormgeven van je leven. Dit is in eerste instantie vaak praktisch: Wie kookt er nu op de zaterdag en doet de boodschappen. Maar ook: Bij wie kan ik terecht met mijn verhaal, mijn zorgen ( om de kinderen)
Begeleiden bij rouw is soms nodig. Niet altijd, soms.
Als je merkt dat de schaduw wel heel lang pal voor je blijft staan, als je merkt dat je langdurig geen of weinig zin meer hebt om je leven te leven. Als je jezelf helemaal niet meer snapt gedurende langere tijd.
Maar ook als je in het begin van een rouwproces het idee hebt dat je het echt niet meer weet, dat je bang bent “gek” te worden. Dan kunnen een paar gesprekken vaak ook helpen. Veel in rouw is “normaal” , deze gesprekken kunnen je soms geruststellen waardoor je zelf weer verder kunt.
Vraag om hulp, het is geen schande.
Mijn ervaring is dat de meeste mensen echt niet jaren in rouwtherapie hoeven. Voor veel mensen is het al helpend om een aantal gesprekken te doen en te leren hoe ze zelf verder kunnen en willen in hun leven. Om te leren hoe je stil kan leren staan bij je rouwgevoelens.
Wees welkom, als je een ( tijdelijke) helpende hand nodig hebt.